Racją istnienia każdej wspólnoty jest cel oraz zadania, które sobie stawia. Im przejrzyściej są one sformułowane, tym łatwiej w historii dostrzec, a w teraźniejszości zachować specyfikę danej grupy. Świadomość własnej odrębności pozwala członkom tego zespołu na ukierunkowaną koncentrację sił duchowych i dobór odpowiednich środków działania.

Ojcowie Soboru Watykańskiego II wezwali Kongregacje zakonne do jasnego określenia status quo w kontekście realizowanego charyzmatu: Jest rzeczą korzystną dla samego Kościoła, żeby instytuty miały swój odrębny charakter i własne zadania. Należy więc wiernie rozeznawać
i zachowywać ducha i właściwe zamiary Założycieli, jak również zdrowe tradycje, bo wszystko to stanowi dziedziczną własność każdego instytutu . Od wierności charyzmatowi poszczególnych wspólnot zależy skuteczność ewangelizacji w wymiarze powszechnym. Chęć niewyróżniania się w sposobie życia i działania prowadziłaby do wielkiego zubożenia Kościoła  głosił Jan Paweł II.

Co zatem wyróżnia Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego spośród mnóstwa istniejących w Kościele instytutów życia konsekrowanego?

Najogólniej można by powiedzieć: tajemnica charyzmatu św. Wincentego Pallottiego, jednego z wielkich współczesnych apostołów Chrystusa. Siostry pallotynki jako członkinie centralnej części Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego mają te same zasady duchowe, te same cele
i zadania, jakie charakteryzują całe prekursorskie Dzieło Założyciela, czyli: (…) starać się o pomnażanie środków duchowych i doczesnych, koniecznych i stosownych do ożywiania wśród katolików wiary świętej oraz rozpalania miłości i krzewienia ich w każdej części świata, aby rychlej nastała jedna Owczarnia i jeden Pasterz .

Szczególnym charyzmatem Pallottiego było ponowne odkrycie i ukazanie powszechnego powołania wszystkich chrześcijan do apostolstwa, stąd naszym pallotyńskim charyzmatem jest przyczynianie się do wzrostu wiary i miłości u ludzi świeckich, budzenie świadomości ich apostolskiego powołania i współpraca z nimi w apostolskim posłannictwie.

W żadnym ze swych licznych pism Pallotti nie wyznacza zakresu pracy apostolskiej. Nie może go wyznaczyć, ponieważ uważa, że tylko wszechstronność i wielopłaszczyznowość działania, jak również czynna współpraca absolutnie wszystkich ochrzczonych, zapewniają skuteczność uniwersalizmowi Chrystusowego posłania. Dlatego członkiniom założonego przez siebie instytutu stawia wymagania odpowiadające zasięgowi zadań: Siostry powinny być gotowe do każdego dzieła miłości
i gorliwości .

Umiłowanie dzieł apostolskich Kościoła troska o ich rozwój zgodny z oczekiwaniami ludzi konkretnego czasu i miejsca, odpowiedzialność za realizację testamentu Zbawiciela – to główne elementy misji zleconej przez Pallottiego kontynuatorom jego myśli.

W jednym z listów skierowanych do osób zakonnych, włączonych do ZAK, Pallotti zwraca uwagę na istotny warunek skuteczności działania na rzecz zbawienia dusz: (…) Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego powierza wam troskę o jak najskuteczniejsze i jak najdoskonalsze realizowanie miłości, której najcenniejszym przejawem jest staranie się o wieczne zbawienie dusz. Dlatego też Zjednoczenie zachęca Was, abyście się coraz bardziej upodobnili do Boga, który z istoty swej jest miłością . Tak więc miłość wzorowana na Bogu – Miłości Istotnej, ma stać się cechą konstytutywną wszelkiej aktywności apostolskiej, a tym samym podstawą życia jednostki i wspólnoty. Pallotti nie zostawił swym duchowym dzieciom żadnej reguły, twierdząc, że Ewangelia jest jedynym kodeksem normującym życie - posłanego z nią do ludzi – apostoła.

Pallotynka jest zobowiązana ze szczególną intensywnością starać się
o upodobnienie do Boga w realizacji miłości. A nadto jako oblubienica Chrystusa, przynaglona Jego Miłością, naśladuje Go, wiernie Mu towarzysząc w ukazywaniu chwały Ojca, w dziele wyniszczania grzechu, zbawiania dusz i doprowadzaniu wszystkich do jedności w Bogu. Angażuje całą siebie na rzecz apostolstwa powszechnego na wzór Maryi, Królowej Apostołów, gromadzącej młody Kościół w wieczerniku jerozolimskim. Dziewica z Nazaretu jest dla duchowych córek św. Wincentego Matką wiary żywej i konsekwentnej; Matką miłości skupionej na Bogu i ludziach; Matką modlitwy, autentycznego obcowania z Trójcą Świętą; Matką dyskretnego świadectwa apostolskiego; Matką nieustannie jednoczącą, zarówno w czas dni powszednich (por. Dz 1, 12-14), jak
i w czas dni świątecznych (por. Dz 2, 1).

Pallotti, uwrażliwiając siostry na Maryję, kobietę w najwyższym stopniu zaangażowaną w całokształt zbawczych planów Boga, nie pomija i innych przykładów postaw niewiast ewangelicznych, które zetknąwszy się
z Jezusem, doznały przeobrażającego działania łaski, a podążając za Nim, głosiły, głosiły co im polecił. W ten sposób Założyciel sugeruje siostrom dwuaspektowy model kobiety aktywnej apostolsko. Maryja – trwająca na modlitwie, wypraszająca Ducha Świętego – prezentuje aspekt aktywności wewnętrznej (co nie znaczy, że wyłącznie ten), opartej na najtrudniejszym rodzaju dynamizmu, wymagającym dojrzałości duchowej i społecznej. Natomiast Samarytanka i Maria Magdalena, na które wskazuje Pallotti w jednym ze swych pism, przedstawiają typ aktywności zewnętrznej. Każdą  z nich ukazuje Ewangelia jako niewiastę w drodze biegnąca z posłaniem, przekazującą wieść. Imponująca wiara Samarytanki przywraca jej wewnętrzną moc
i daje odwagę do złożenia świadectwa (J 4, 1-42). Miłość Marii Magdaleny zostaje wynagrodzona widzeniem Zmartwychwstałego i powierzeniem misji o Wniebowstąpieniu. Oba te warunkujące się wzajemnie rodzaje aktywności – aktywność wewnętrzna i aktywność zewnętrzna – stanowią o jakości powołania realizowanego przez współczesne apostołki Jezusa. W imię tegoż powołania siostry pallotynki podejmują najrozmaitsze zadania szczegółowe, starając się przekazywać innym radość i pewność wiary, budząc, ożywiając i rozszerzając świadomość, że wiara i miłość są nie tylko darem, lecz także zadaniem dla każdego chrześcijanina.

Opracowano na podstawie: S. Mirosława Włodarczyk SAC. Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego. Warszawa 1984. Mps.